Karşıma pat diye çıkıveren şeyleri severim. Ama bu kadarı fazlaydı. Daha önce yazmıştım(k) bu hikayeyi!
Çöpü eşeleyen bi hurdacı dayı el arabasına kırık bir gramofonu koyarken; çöpleri eşeleyen kedi, dantel ipine dolanmış halde zıplayıp duruyordu. Aynı kaldırımdan aynı anda ise ağlayan bi kadın geçiyordu. Pes!
Hikayeler mi bizi yazar, biz mi hikayeleri?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder