Bazen iyidir yalnızlık. Kendini dinlersin. Araya başka sesler karışmadan yani. Başka görüntüler, kokular... Olduğun masadan kalkıp, uzaktan masaya bakmak gibi.
Bazen en sevdiğin şeyleri bırakıp gitmek zorunda kalırsın. Nedendir bilinmez... Bilinir de işte, ikna olmakta zorlanırsın.
Bazen de işte bu resimdeki çocuk gibi; arkandaki ışıklı lunaparka inat, kimsesiz bi banka oturup çekirdek çıtlarsın...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder