"sometimes the truth is stranger than fiction"

diye bi şarkı vardı galiba, aklıma geliverdi.

böyle zamanlarda, insan zekasının kurgu coğrafyasını aşabilen bi zekanın olduğunu düşünüp, tanrısal bilgi/kudrete saygı duyarım.

ama aynı zamanda, bunu bazen "kötü gerçekler" olarak sunduğu ve bizi üzdüğü/ canımızı sıktığı için de saygı duymam.

sonra da "ee noldu şimdi yani?" der ve yoluma devam ederim,

öyle işte...